نكات برجسته استاندارد حسابداري شماره 3 ايران (درآمد عملياتي)

مقدمه

درآمد عبارت است از افزايش در حقوق صاحبان سرمايه بجز مواردي كه به آورده صاحبان سرمايه مربوط شود. مفهوم درآمد، هردو گروه درآمد عملياتي و درآمد غير عملياتي را در بر مي گيرد.

درآمد عملياتي عبارت از درآمدي است كه از فعاليهاي اصلي و مستمر واحد تجاري حاصل مي گردد. و با عناوين مختلفي از قبيل فروش ، حق الزحمه ، سود تضمين شده (بهره) سود سهام و حق امتياز مورد اشاره قرار مي گيرد. مبحث اصلي در حسابداري درآمد عملياتي عمدتا معطوف به تعيين زمان شناخت درآمد عملياتي است. درآمد عملياتي زماني شناسايي مي شود كه شواهد كافي مبني بر وقوع يك جريان آتي ورودي منافع اقتصادي وجود داشته باشد و اين منافع را بتوان به گونه اي اتكا پذير اندازه گيري كرد.

دامنه كاربرد

اين استاندارد براي حسابداري درآمد عملياتي حاصل از معاملات و رويدادهاي زير بكار گرفته مي شود:

الف. فروش كالا :

كالا شامل كالاي توليد شده توسط واحد تجاري براي فروش و همچنين كالاي خريداري شده جهت فروش مجدد از قبيل كالاي خريداري شده توسط يك واحد بازرگاني يا زمين و ساير املاك نگهداري شده براي فروش مجدد است.

ب.ارائه خدمات :

ارائه خدمات معمولا متضمن اجراي وظيفه اي مورد توافق طي مدتي معين توسط واحد تجاري است. خدمات ممكن است طي يك يا چند دوره مالي ارائه شود. برخي از پيمانهاي ارائه خدمات ماهيتا از نوع پيمانهاي بلند مدت است. درآمد عملياتي حاصل از چنين پيمانهايي ، طبق استاندارد حسابداري شماره 9 با عنوان حسابداري پيمانهاي بلند مدت شناسايي مي شود. ادامه مطلب...